Brieven van Juanra vanuit de bajes in Vught

27 maart 2002 - Extra Beveiligde Inrichting

De werkelijkheid brengt ons opnieuw een slag toe en een nieuwe repressieve machinerie wordt in stelling gebracht. De nachtmerrie uit het verleden van een ‘Groot en vrij Spanje’ [door Spaanse fascisten gebruikte uitdrukking overgenomen uit het Franco-tijdperk, voor het ‘grote vaderland’], vandaag de dag Europa genaamd, is op verschillende organismen gebaseerd. Kort geleden heb ik de meer dan twijfelachtige eer gehad om als eerste het slachtoffer te worden van een nieuwe juridische entiteit die in de [Europese] Gemeenschap in werking is getreden: Eurojust.
De oude belofte van een Europa van volkeren en culturen zonder grenzen, en waarin de individuen vrij zouden zijn om onze woonplaats te kiezen, verandert langzaamaan in een nieuwe nachtmerrie met Orwelliaanse trekjes. Het zou logisch lijken dat de landen die het meest ontwikkeld zijn op burgerrechtengebied, een vleugje vooruitstrevendheid zouden opleggen aan de rest, maar het is precies andersom. Het zijn juist die staten die al duizend en een keer wegens het systematisch schenden van de meest elementaire grondrechten zijn aangeklaagd bij het Europese Hof in Straatsburg, die de duistere richting bepalen en repressie en controledaden opleggen aan de overigen; de discrepantie, de twijfel en het alternatieve zijn en zullen in de toekomst het bewijs blijven van de opstandigheid in het nieuwe Europa van het Kapitaal. In deze tijden van verplichte eenvormigheid is de wereld nog nooit tevoren zo ongelijk geweest voor wat de mogelijkheden betreft die zij biedt en nog nooit zo gelijk geweest in de militaristische wijze van afstraffing.
Desalniettemin moet het meest huiveringwekkende nog komen. Wanneer de Spaanse overheid er in slaagt mij uitgeleverd te krijgen, is het duidelijk dat ik gevangen gezet zal worden zonder recht op de beginselen van onschuld [totdat het tegendeel bewezen is] en van een eerlijk proces - als die uitdrukking vandaag de dag nog überhaupt wat inhoudt - en zonder dat er enig overtuigend bewijs tegen mij voorhanden was. Ik ben een politieke activist die actief is in een breed spectrum van sociale bewegingen in Barcelona. En als zodanig zal ik ook berecht worden. Ik ben een dissident van het eenheidsworstdenken en van de nieuwe maatschappelijke orde en ik heb me schaamteloos gedragen en het zware delict gepleegd om tijdens universitaire conferenties, persconferenties en concerten voor duizenden toeschouwers te zeggen wat ik denk. Ik heb de gevestigde macht publiekelijk getart en dat heeft een prijs. Een prijs die ik nu in klinkende munt betaal, zonder kortingen of aanbiedingen. En dat is nog niet het ergste, want er bevinden zich ongelooflijk veel personen in dezelfde situatie in dit schone, kokette en o zo burgerlijk democratische Europa voor diegenen die een burgerlijk democraat zijn. Het ergste van dit alles is dat mijn uitlevering, in het kader van dit nieuwe akkoord genaamd Eurojust, niet alleen een precedent zal scheppen, maar ook school zal maken, de weg zal banen voor een nieuw wereldwijd model om de kritische stemmen het zwijgen op te leggen van al diegenen die strijden om geen nietsen-en-niemanden te zijn en die knokken voor een wereld waarin vele werelden passen. De minister-president Aznar heeft het kortgeleden al gezegd: allen behoren tot hetzelfde netwerk; dat wil zeggen, allen die niet instemmen met de doctrines van de sociaal-democratie (of het nu van de Blair/Jospin versie is of van de Berlusconi/Aznar versie) zullen terroristen zijn en onze enige rechten zullen zijn die van het schuldprincipe en het recht om weg te mogen rotten in extra beveiligde bajessen onder isolatieregime. Met mijn uitlevering zullen de rechten van miljoenen mensen, die in de nieuwe ‘Gemeenschap’ wonen, worden uitgeleverd en begraven.

Het mag duidelijk zijn dat nog niet het laatste woord is gezegd noch over de gijzeling waar ik momenteel aan onderworpen wordt, noch over de individuele en collectieve vrijheden waaronder wij hier en nu nog leven. Het laatste woord hebben echter paradoxaal genoeg wij, degenen zonder stem, of het de regerende klasse nu zint of niet. Het laatste woord over deze staat van beleg in de kiem, waarin lukraak criminaliseringscampagnes worden gelanceerd en waarin de televisie-monopolies ten dienste staan van bepaalde bestuurders, zal zijn dat we dag na dag de straat op zullen gaan om te roepen dat onze levens niet te koop zijn. Het laatste woord hebben wij, die deze heersende klasse blijven aanklagen die zich in loopgraven van zijn autisme heeft genesteld en de stemmen negeert van hen die strijden tegen dit geglobaliseerde niets.
Voor nu en altijd.
Enkel vanuit de mobiliseringen zullen we de onzekere toekomst kunnen bepalen, waarin de fascistische politie, die doet denken aan voorbije tijden waarin op weerloze demonstranten werd geschoten, en de folteraars met vervalste bewijzen met de beschuldigende vinger zullen wijzen en de massamedia en de rechters zullen (ver)oordelen, en waarin feitelijk allen vrij zullen zijn te denken wat we altijd wilden denken, terwijl in werkelijkheid we niet zullen denken en het al helemaal niet zullen uitspreken, laat staan het in de praktijk te brengen. Dat is het Europa van het welzijn.
En nu zijn wij aan zet, zowel individueel als gezamenlijk, om te besluiten of we gaan accepteren dat onze levens beheerst zullen worden door het model van een politiestaat die een ieder foltert en belastert die hen in de weg loopt, of dat we niet bereid zijn mee te werken aan deze schande…
AND MAY THE FORCE BE WITH US
Juanra

Juanra vanuit de bajes in Vught.

8 juni 2002
In dit geweldige Europa dat, zoals verordonneert door het kapitaal, in wording is, wil men onze levens, onze gedachten en zelfs onze gevoelens globaliseren. En daarom wordt er een concept verspreid van één enkele waarheid, één enkel te volgen model en één enkele wereld waarin men zwijgend moet leven en sterven. Al diegenen die een alternatief zoeken voor dit eenheidsworst-denken zullen deel gaan uitmaken van de zogenaamde as van het kwaad. Niettemin is het in dit grootse politionele Europa legaal dat de geüniformeerde macht je een kogel door je kop jaagt wanneer je demonstreert tegen de politiek van de G-8 of van de Europese Unie. En in dit grootse militaire Europa is het legaal om duizenden en duizenden soldaten uit te zenden om landen, religies en culturen te onderwerpen met ‘intelligente bommen’, telkens wanneer de stem van haar baas dat vanuit Washington verordonneert. En in dit grandioze Europa van het kapitaal is het legaal om te ondernemer te zijn die gebruik maakt van Aziatische en Afrikaanse jongetjes en meisjes en hen tot slavernij dwingt, om zijn vuile winsten nog verder te doen toenemen. In dit goede Europa van het kapitaal is het legaal dat de media bij voorbaat de gevaarlijken veroordelen, dat wil zeggen degenen die men beschouwt als een gevaar vanwege onze kritische gedachten. De bijkomende slachtoffers van oorlogsvoering zijn als ze Serven, Bosniërs of Hertzegovinianen zijn, ook toegestaan. Het is legaal om kranten en tijdschriften te sluiten, het is legaal om politieke gevangenen gevangen te zetten en te martelen, en het is legaal om sociale bewegingen te criminaliseren.In dit glorieuze Europa hebben enkel en alleen de democraten altijd gelijk, ten koste van iedereen en tegen elke prijs. Maar wat betekent het om democraat te zijn in dit grootse Europa van het kapitaal? Democraat zijn betekent de huidige machtsstructuren en zijn spelregels te accepteren, democraat zijn beperkt zich tot het uitbrengen van je stem met behulp van een papiertje en door een kruisje bij een naampje te zetten: een mooie pantomime, men mag één maal in de vier jaar democraatje zijn. En wat gebeurt er wanneer de bevolking, wanneer we alle dagen van alle jaren democraten willen zijn? De regering van Chávez en zijn bolivariaanse beleid werden tot achtmaal toe in de afgelopen drie jaar bij referenda door bijna 80% van de Venezolaanse bevolking toegestemd. Niettemin zegt men ons in Europa dat Venezuela niet democratisch is. Waarom? Omdat Chávez en zijn regering de beperkingen van de partijdemocratieën en klassieke parlementaire democratieën hebben doen verdwijnen. Democraat zijn betekent het aannemen van nieuwe vormen van werkelijke participatie en het scheppen van nieuwe voorstellen voor maatschappelijke actie, omdat de democratie op het volgende neerkomt: dat de bevolking de macht van de bevolking gebruikt en niet in het delegeren van die macht en het accepteren van onder-curatele-gestelde democratieën die bewaakt worden door Big Brother. En wij die deze wetten niet gehoorzamen, die in het leven werden geroepen om de macht in handen te laten blijven van hen die altijd al de macht hebben, worden gecriminaliseerd en in de gevangenis gegooid. Geen enkele kritische stem moet deze schijnharmonie verstoren die door de Nieuwe Wereldorde in het leven werd geroepen. Er lijken niet veel opties, noch wegen open te blijven voor ons die hebben besloten om niet te verzuipen in dit NIETS dat ons homogeniseert en vacuüm verpakt om onze stemmen tot zwijgen te brengen. Het verzet en de dissidentie waren, zijn en zullen de mijne, de onze en die van al diegenen blijven die geloven dat, nu en altijd, zich verzetten, overwinnen betekent.Veel liefs, kracht en solidariteit.
Hasta la victoria siempre (Altijd tot aan de overwinning)
JuanRa

Juanra vanuit Amsterdam

14 oktober 2002
We hebben steeds meer redenen om door te gaan.
Op 16 januari van dit jaar werd ik opgepakt door de Nederlandse politie en er werd bevolen mij in voorlopige hechtenis te nemen en de president van de rechtbank van Amsterdam die zich met mijn zaak diende bezig te houden was meneer Blekxtoon. De laatstgenoemde was met stijgende verbazing getuige van de antwoorden die keer op keer door het Nationaal Gerechtshof te Madrid werden opgestuurd. Die antwoorden waren van de hand van de beruchte officier van justitie meneer Molina (dezelfde die volgens zijn eigen sofistische logica - de vis zwemt, de man zwemt, dus is de man een vis - tot de slotsom kwam dat Batasuna de tijdens de kale borroka [wekelijks terugkerende relletjes in Baskenland uitgevoerd door naar onafhankelijk strevende jongeren] ontstane schade dient te vergoeden). Toen de president van de rechtbank zat was van zoveel tegenstrijdigheden, van zoveel leugens en zoveel machiavellisme van de kant van het [Madrileense] Gerechtshof der gruwelijkheden, besloot hij me voorwaardelijk vrij te laten, na het voldoen van een borgsom van 20000 euro en inlevering van mijn identiteitspapieren, totdat uit Madrid een nieuw antwoord zou komen op de nieuwe vragen die hen waren toegestuurd. Er werd een uiterste datum vastgesteld: afgelopen 17 september. Tot ieders verbazing werd de ochtend van diezelfde dinsdag 17 september bekend gemaakt dat meneer Blekxtoon de rechtbank niet kon voorzitten, aangezien hij de dag ervoor ernstig ziek was geworden (??!!?), en dat hij vervangen zou worden door mevrouw Bonga-Singmond. Sinds die dag geloof ik niet meer in toevalligheden.
Meneer Blekxtoon had in mei in een toonaangevend [Nederlands] juristenblad een artikel gepubliceerd waarin hij zich zeer kritisch uitte over het nieuwe Europese arrestatiebevel [dat met ingang van 1 januari 2004 in werking zal treden] en stelde dat men zeer terughoudend zou moeten zijn met dit nieuwe middel, aangezien niet alle Europese landen het zelfde niveau hebben bereikt voor wat betreft de handhaving van de mensenrechten of bepaalde burgerrechten, en hij noemde met nadruk en uitroeptekens: Spanje!
Hij was het die dwars ging liggen tegenover de superrechter van de media, Garzón en tegenover die idioot van een ‘meneer-ik-zeg-elke-keer-wat-anders’ Molina, en hen vroeg om overtuigende bewijzen tegen mijn persoon, alsook informatie over de aanklacht wegens marteling ingediend door Fernando García Jodrá. Met dit ongebruikelijk optreden zette meneer Blekxtoon in werking wat hij al in zijn voornoemde artikel had aangekondigd: hij verwierp resoluut het vertrouwensbeginsel dat overeengekomen is door de Nederlandse en Spaanse staat en berichtte het Nationaal Gerechtshof te Madrid dat de rechtbank te Amsterdam geen eerbetoon verschuldigd is aan wie dan ook en derhalve een eigen stem heeft en bovenal er eigen maatstaven op na houdt.
Hoe dan ook, zijn vervangster, mevrouw Bonga-Singmond, die er een diametraal tegenovergestelde visie op na houdt, zegt letterlijk in het vonnis van 1 oktober jongstleden over het thema van mijn uitlevering, met betrekking tot de onder marteling uit Fernando García Jodrá geperste verklaring dat: “Spanje is aangesloten bij het EVRM en heeft de daarin vervatte mogelijkheid van een individueel klachtrecht erkend.” Mevrouw de rechter gaat ervan uit dat Spanje dus een rechtstaat is en als zodanig beschikt over voldoende mechanismen om op te treden tegen het kwaad van de folter. Vanzelfsprekend, of misschien ook niet, negeert mevrouw Bonga-Singmond dat in het Boletín Oficial del Estado [Spaanse variant van de Nederlandse Staatscourant] van 1 en 2 januari 2001 waarin de kwijtschelding van straf van veertien tot in hoogste instantie toe wegens mishandeling en marteling veroordeelde politieagenten. Twintig jaar moesten de gemartelden wachten om een gerechterlijk vonnis te horen uitspreken, wat vervolgens nooit geëffectueerd werd door de kwijtschelding door het dagelijks bestuur van de [regeringspartij] Partido Popular. Enkele van de gemartelden hebben hun gevangenisstraffen in het geheel uitgezeten, gevangenisstraffen gebaseerd op door marteling verkregen verklaringen: de Spaanse staat, een rechtstaat? Voor alle zekerheid neemt de presidente een belerende houding aan en legt ons uit, alsof ze voorleest uit de Fabeltjeskrant, wat we kunnen doen: “ Indien de opgeëiste persoon vervolgens geen genoegen neemt met het oordeel van de nationale rechter staat hem nog de weg naar het Europese Hof van Justitie open.” Indrukwekkend was de geleerde les, waarbij we aanwezig mochten zijn de afgelopen 1e oktober in de Vijfde Kamer van de Amsterdamse rechtbank, waar de meesteres in de rechten benadrukte dat “ nu de Spaanse autoriteiten er niet alleen blijk van hebben gegeven open te staan voor kritiek en suggesties voor verbetering maar ook een aantal aanbevelingen hebben vertaald in praktische maatregelen, waarbij gedacht kan worden aan de vervolging van daders van mishandeling c.q. marteling.” Om haar geweten te sussen tegenover de publieke tribune, en tot verbazing van enkele journalisten, voegt ze daar aan toe: “Door mensenrechtenorganisaties wordt beëindiging van de mogelijkheid om verdachten in “incomunicado”-detentie te houden essentieel genoemd. Er is niets gebleken van enige verbetering op dit gebied, ofschoon daarop ook vanuit de Spaanse rechterlijke macht is aangedrongen. Hoewel blijkens het arrestatiebevel de voorlopige hechtenis van J.R.R.F. wordt bevolen “met onbeperkt contact met de buitenwereld” acht de rechtbank het opportuun de Minister van Justitie te adviseren garanties van de Spaanse autoriteiten te vragen dat de opgeëiste persoon na effectuering van de uitlevering niet in “incomunicado”-detentie wordt geplaatst.”
Niet alleen liet ze al het materiaal dat ingebracht is betreffende de door Fernando García Jodrá ondergane martelingen links liggen, evenmin nam ze kennis van de bijna systematische omstandigheden waaronder de meerderheid van de Baskische burgers te leiden heeft wanneer ze voor politieke delicten opgepakt worden, bovenal negeerde mevrouw Bonga-Singmond in het geheel het door mijn advocaat, Victor Koppe, gepresenteerde verweer en raakte in eindeloze tegenstellingen verstrikt en strooide af en toe een aperte leugen in het rond die als zijnde de waarheid werd gebracht. Ze veroorloofde zich de luxe om bijvoorbeeld te stellen dat “deze groep “Gorbea” is opgericht in de maanden maart tot juni 2001 en werd in december 2001 ontmanteld”, terwijl die volgens de officiële versie werd ontmanteld op 24 augustus 2001; of dat “een en ander vond plaats in Barcelona en Gerona (Catalonië, Spanje)”, terwijl iedereen weet, of op zijn minst iedereen die de stukken uit het gerechterlijk vooronderzoek heeft gelezen, weet dat het Gorbea commando alleen maar actief was in Barcelona. Maar daar blijft het niet bij, ze stelt met zekerheid dat Juan Ramón Rodríguez Fernández “verschaft via een ander lid van E.T.A., M.B.B. - welke in deze zaak gevangen zit - informatie over mogelijke doelwitten (personen en bezittingen) waarop de terroristische organisatie ETA aanslagen kan plegen.” Het is volstrekt belachelijk om te stellen dat M. gevangen zit, wanneer zij op de webpagina van Spaanse Nationale Politie vermeld wordt als een van de meest door de Spaanse politie gezochte activisten.
De oneindige rechtvaardigheid en de harde waarheid, dat is de weg die ons te wachten staat als we niets doen om dat te bestrijden en te veranderen. Af en toe heb ik het gevoel voortgedreven te worden terwijl ik nauwelijks noch andere wegen zie. Jaren geleden schreef ik, omdat ons al niets meer rest, rest ons de wraak. Kort geleden zong [de Spaanse band] Habeas Corpus: Wanneer er niets meer rest, wat rest er dan? De woede. Enkel de woede. Ik wou dat alles anders was, dat niemand zich meer gedwongen voelt deze risicovolle weg in te slaan, maar heeft iemand überhaupt nog de mogelijkheid om dat te doen?
Ik wil geen stuk schrijven over samenzweringstheorieën, maar het is moeilijk te geloven dat stom toevallig meneer Blekxtoon - die kritisch staat tegenover de nieuwe EUropese horizon en met name kritisch, zeer kritisch tegenover die landen die de meest elementaire mensenrechten met voeten treden - plotseling de dag voor mijn proces ernstig ziek is geworden en zijn plaats - ook al toevallig - werd ingenomen door mevrouw Bonga-Singmond. Zij is een aanhangster van het niet-inmengen in de aangelegenheden van andere staten die tot de Europese Unie behoren, en kwam uit de hoek met dit beledigende vonnis, waartegen mijn advocaat en ik alleen maar op vormfouten in hoger beroep kunnen gaan en nooit meer de achtergronden kunnen aanroeren, dat wil zeggen dat onze verdediging op dit moment niet opnieuw ten gehore gebracht kan worden. Wij allen worden gedwongen zijn/haar bek te houden. Je bek te houden en niet na te denken, niets zeggen wat niet gezegd kan worden. Dat is de prijs die we moeten betalen om te mogen leven, maar wie wil onder dergelijke omstandigheden leven?! Ik ben me ervan bewust dat ik uiteindelijk telkens weer het zelfde zeg, maar het blijft nog steeds noodzakelijk omdat alles verandert terwijl alles hetzelfde blijft. Wat mij betreft dienen zij - met hun oneindige rechtvaardigheid van smart bombs tegen de burgerbevolking - zich over te geven, zullen zij - met hun harde waarheid gegrondvest op de foutste van alle systemen - zich moeten overgeven., en moeten zij - met hun god, hun geweldsmonopolie en hun geglobaliseerde eenheidsworstdenken - zich overgeven. Hier en nu zullen wij, de zelfden als immer, onze ideeën vanuit een solidair en kritisch perspectief blijven verspreiden.
Hasta la victoria siempre.
Juan Ra

ALLES IS ONDER CONTROLE

28 november 2002
Hoe meer de dingen leken te veranderen
Des te meer ze hetzelfde bleven.
Harold Robbins
Juanra zit opnieuw weer in de bajes. Godzijdank. En Nederland kan weer rustig gaan slapen.
Afgelopen 1 oktober sprak de rechtbank van Amsterdam zich positief uit over de uitlevering van de bekende, is hij nou een activist, terrorist of een Catalaanse zanger, Juanra. Hoe dan ook, tot verbazing van iedereen bleef hij in vrijheid want volgens deze zelfde rechters die het vonnis velden, bestond er geen enkele aanwijzing dat hij zich zou onttrekken aan justitie. Het gehele land was sprakeloos van dit ongebruikelijke vonnis.
Om een einde te maken aan de maatschappelijke ongerustheid waarin de Nederlandse samenleving verkeert, ging het Openbaar Ministerie in hoger beroep bij de Zevende Strafkamer van het Amsterdamse Gerechtshof. “Stelt u zich voor, uwe edelachtbaren, de internationale ontzetting waar ons het land het onderwerp van zal worden, wanneer nadat een zó gevaarlijke terrorist, zoals Juanra, is opgepakt, nu vrij wordt gelaten en zal ontsnappen?!” Dit felle betoog overtuigde mr. Brilman, de voorzitter van het Gerechtshof, die wederom besloot om de verdachte op te sluiten. Hoe dan ook, wat maakt het uit dat hij zich elke keer gemeld heeft na iedere dagvaarding die tegen hem werd uitgevaardigd en dat hij een vaste woon- en verblijfplaats heeft in Amsterdam (het historische Vrankrijk, verblijfplaats van gewelddadige lieden, zoals iedereen weet). “De betaling van een borg van 20.000 euro biedt niet genoeg garanties”, zoals de briljante meester in de rechten het stelde in zijn vonnis. En Juanra keerde terug naar de bajes, tot grote geruststelling van allen.
Hoe dan ook, meester Victor Koppe en zijn anti-Spaanse vrienden (zoals officier van justitie Ang Lee ze zeer juist omschreef tijdens de laatste rechtszitting) probeerden wederom onrust te zaaien in de publieke opinie en gingen in hoger beroep tegen het vonnis. Afgelopen 5 november 2002 vond achter gesloten deuren het hoger beroep plaats. “Als 20.000 euro niet voldoende garantie is, hebben we hier de bankafschriften van de stortingen van in totaal 50.000 euro en de namen van de Hollandse mensen die hier aan bijgedragen hebben, maar als zelfs dat nog niet genoeg zekerheid biedt, zegt u ons dan aan welke voorwaarden mijn cliënt dient te voldoen om in vrijheid gesteld te worden”.
De verdediging was fel en hoewel hij goed onderbouwd was, was de officier van justitie Ang Lee beslissend: “Het gaat niet om het geld dat u ter beschikking stelt, Juanra blijft gevangen. Wil deze rechtbank dan voorbij gaan aan het vonnis dat de Zevende Strafkamer van het Amsterdamse Gerechtshof eerder heeft genomen?” Het pleidooi van onze heldin was slap, dat staat vast, maar het zorgde wel vor het nodige intimiderende effect en de terrorist, of de activist, of de zanger, wat maakt het ook uit, blijft gelukkig achter de tralies. Uiteraard in Vught, op het terrein van het voormalige concentratiekamp van de nazi’s, in een nieuwe vorm als de Penitentiaire Inrichting Nieuw Vosseveld in het leven geroepen door de sociaaldemocratische toverkunst. Op deze wijze is het alsof ons land zijn openstaande rekeningen met het verleden heeft vereffend.
En zo is het, beste lezers, alsof de justitie (zonder juridische redenering, maar wie maakt dat nog wat uit?) een einde heeft gemaakt aan de nachtmerrie dat Juanra vrij op straat rondloopt. Nederland kan weer rustig gaan slapen: alles is weer helemaal onder controle. Onze regeringscoalities van centrumrechts zullen niet meer in een crisis geraken; evenmin zal er opnieuw een echtgenoot van welke Nederlandse koningin dan ook overlijden; en bovenal, bovenal zullen we hem niet meer dat provocerende “Hasta la victoria siempre, Hasta la victoria siempre, Hasta la victoria siempre” horen zeggen.