We hebben steeds meer redenen om door te gaan

Op 16 januari van dit jaar werd ik opgepakt door de Nederlandse politie en er werd bevolen mij in voorlopige hechtenis te nemen en de president van de rechtbank van Amsterdam die zich met mijn zaak diende bezig te houden was meneer Blekxtoon. De laatstgenoemde was met stijgende verbazing getuige van de antwoorden die keer op keer door het Nationaal Gerechtshof te Madrid werden opgestuurd. Die antwoorden waren van de hand van de beruchte officier van justitie meneer Molina (dezelfde die volgens zijn eigen sofistische logica - de vis zwemt, de man zwemt, dus is de man een vis - tot de slotsom kwam dat Batasuna de tijdens de kale borroka [wekelijks terugkerende relletjes in Baskenland uitgevoerd door naar onafhankelijk strevende jongeren] ontstane schade dient te vergoeden). Toen de president van de rechtbank zat was van zoveel tegenstrijdigheden, van zoveel leugens en zoveel machiavellisme van de kant van het [Madrileense] Gerechtshof der gruwelijkheden, besloot hij me voorwaardelijk vrij te laten, na het voldoen van een borgsom van 20000 euro en inlevering van mijn identiteitspapieren, totdat uit Madrid een nieuw antwoord zou komen op de nieuwe vragen die hen waren toegestuurd. Er werd een uiterste datum vastgesteld: afgelopen 17 september. Tot ieders verbazing werd de ochtend van diezelfde dinsdag 17 september bekend gemaakt dat meneer Blekxtoon de rechtbank niet kon voorzitten, aangezien hij de dag ervoor ernstig ziek was geworden (??!!?), en dat hij vervangen zou worden door mevrouw Bonga-Singmond. Sinds die dag geloof ik niet meer in toevalligheden

Meneer Blekxtoon had in mei in een toonaangevend [Nederlands] juristenblad een artikel gepubliceerd waarin hij zich zeer kritisch uitte over het nieuwe Europese arrestatiebevel [dat met ingang van 1 januari 2004 in werking zal treden] en stelde dat men zeer terughoudend zou moeten zijn met dit nieuwe middel, aangezien niet alle Europese landen het zelfde niveau hebben bereikt voor wat betreft de handhaving van de mensenrechten of bepaalde burgerrechten, en hij noemde met nadruk en uitroeptekens: Spanje!

Hij was het die dwars ging liggen tegenover de superrechter van de media, Garzón en tegenover die idioot van een `meneer-ik-zeg-elke-keer-wat-anders' Molina, en hen vroeg om overtuigende bewijzen tegen mijn persoon, alsook informatie over de aanklacht wegens marteling ingediend door Fernando García Jodrá. Met dit ongebruikelijk optreden zette meneer Blekxtoon in werking wat hij al in zijn voornoemde artikel had aangekondigd: hij verwierp resoluut het vertrouwensbeginsel dat overeengekomen is door de Nederlandse en Spaanse staat en berichtte het Nationaal Gerechtshof te Madrid dat de rechtbank te Amsterdam geen eerbetoon verschuldigd is aan wie dan ook en derhalve een eigen stem heeft en bovenal er eigen maatstaven op na houdt.

Hoe dan ook, zijn vervangster, mevrouw Bonga-Singmond, die er een diametraal tegenovergestelde visie op na houdt, zegt letterlijk in het vonnis van 1 oktober jongstleden over het thema van mijn uitlevering, met betrekking tot de onder marteling uit Fernando García Jodrá geperste verklaring dat: "Spanje is aangesloten bij het EVRM en heeft de daarin vervatte mogelijkheid van een individueel klachtrecht erkend." Mevrouw de rechter gaat ervan uit dat Spanje dus een rechtstaat is en als zodanig beschikt over voldoende mechanismen om op te treden tegen het kwaad van de folter. Vanzelfsprekend, of misschien ook niet, negeert mevrouw Bonga-Singmond dat in het Boletín Oficial del Estado [Spaanse variant van de Nederlandse Staatscourant] van 1 en 2 januari 2001 waarin de kwijtschelding van straf van veertien tot in hoogste instantie toe wegens mishandeling en marteling veroordeelde politieagenten. Twintig jaar moesten de gemartelden wachten om een gerechterlijk vonnis te horen uitspreken, wat vervolgens nooit geëffectueerd werd door de kwijtschelding door het dagelijks bestuur van de [regeringspartij] Partido Popular. Enkele van de gemartelden hebben hun gevangenisstraffen in het geheel uitgezeten, gevangenisstraffen gebaseerd op door marteling verkregen verklaringen: de Spaanse staat, een rechtstaat? Voor alle zekerheid neemt de presidente een belerende houding aan en legt ons uit, alsof ze voorleest uit de Fabeltjeskrant, wat we kunnen doen: " Indien de opgeëiste persoon vervolgens geen genoegen neemt met het oordeel van de nationale rechter staat hem nog de weg naar het Europese Hof van Justitie open." Indrukwekkend was de geleerde les, waarbij we aanwezig mochten zijn de afgelopen 1e oktober in de Vijfde Kamer van de Amsterdamse rechtbank, waar de meesteres in de rechten benadrukte dat " nu de Spaanse autoriteiten er niet alleen blijk van hebben gegeven open te staan voor kritiek en suggesties voor verbetering maar ook een aantal aanbevelingen hebben vertaald in praktische maatregelen, waarbij gedacht kan worden aan de vervolging van daders van mishandeling c.q. marteling." Om haar geweten te sussen tegenover de publieke tribune, en tot verbazing van enkele journalisten, voegt ze daar aan toe: "Door mensenrechtenorganisaties wordt beëindiging van de mogelijkheid om verdachten in "incommunicado"-detentie te houden essentieel genoemd. Er is niets gebleken van enige verbetering op dit gebied, ofschoon daarop ook vanuit de Spaanse rechterlijke macht is aangedrongen. Hoewel blijkens het arrestatiebevel de voorlopige hechtenis van J.R.R.F. wordt bevolen "met onbeperkt contact met de buitenwereld" acht de rechtbank het opportuun de Minister van Justitie te adviseren garanties van de Spaanse autoriteiten te vragen dat de opgeëiste persoon na effectuering van de uitlevering niet in "incommunicado"-detentie wordt geplaatst."

Niet alleen liet ze al het materiaal dat ingebracht is betreffende de door Fernando García Jodrá ondergane martelingen links liggen, evenmin nam ze kennis van de bijna systematische omstandigheden waaronder de meerderheid van de Baskische burgers te leiden heeft wanneer ze voor politieke delicten opgepakt worden, bovenal negeerde mevrouw Bonga-Singmond in het geheel het door mijn advocaat, Victor Koppe, gepresenteerde verweer en raakte in eindeloze tegenstellingen verstrikt en strooide af en toe een aperte leugen in het rond die als zijnde de waarheid werd gebracht. Ze veroorloofde zich de luxe om bijvoorbeeld te stellen dat "deze groep "Gorbea" is opgericht in de maanden maart tot juni 2001 en werd in december 2001 ontmanteld", terwijl die volgens de officiële versie werd ontmanteld op 24 augustus 2001; of dat "een en ander vond plaats in Barcelona en Gerona (Catalonië, Spanje)", terwijl iedereen weet, of op zijn minst iedereen die de stukken uit het gerechterlijk vooronderzoek heeft gelezen, weet dat het Gorbea commando alleen maar actief was in Barcelona. Maar daar blijft het niet bij, ze stelt met zekerheid dat Juan Ramón Rodríguez Fernández "verschaft via een ander lid van E.T.A., Marina Bernado Bonada. - welke in deze zaak gevangen zit - informatie over mogelijke doelwitten (personen en bezittingen) waarop de terroristische organisatie ETA aanslagen kan plegen." Het is volstrekt belachelijk om te stellen dat Marina gevangen zit, wanneer zij op de webpagina van Spaanse Nationale Politie vermeld wordt als een van de meest door de Spaanse politie gezochte activisten.

De oneindige rechtvaardigheid en de harde waarheid, dat is de weg die ons te wachten staat als we niets doen om dat te bestrijden en te veranderen. Af en toe heb ik het gevoel voortgedreven te worden terwijl ik nauwelijks noch andere wegen zie. Jaren geleden schreef ik, omdat ons al niets meer rest, rest ons de wraak. Kort geleden zong [de Spaanse band] Habeas Corpus Wanneer er niets meer rest, wat rest er dan? De woede. Enkel de woede. Ik wou dat alles anders was, dat niemand zich meer gedwongen voelt deze risicovolle weg in te slaan, maar heeft iemand überhaupt nog de mogelijkheid om dat te doen?

Ik wil geen stuk schrijven over samenzweringstheorieën, maar het is moeilijk te geloven dat stom toevallig meneer Blekxtoon - die kritisch staat tegenover de nieuwe EUropese horizon en met name kritisch, zeer kritisch tegenover die landen die de meest elementaire mensenrechten met voeten treden - plotseling de dag voor mijn proces ernstig ziek is geworden en zijn plaats - ook al toevallig - werd ingenomen door mevrouw Bonga-Singmond. Zij is een aanhangster van het niet-inmengen in de aangelegenheden van andere staten die tot de Europese Unie behoren, en kwam uit de hoek met dit beledigende vonnis, waartegen mijn advocaat en ik alleen maar op vormfouten in hoger beroep kunnen gaan en nooit meer de achtergronden kunnen aanroeren, dat wil zeggen dat onze verdediging op dit moment niet opnieuw ten gehore gebracht kan worden. Wij allen worden gedwongen zijn/haar bek te houden. Je bek te houden en niet na te denken, niets zeggen wat niet gezegd kan worden. Dat is de prijs die we moeten betalen om te mogen leven, maar wie wil onder dergelijke omstandigheden leven?! Ik ben me ervan bewust dat ik uiteindelijk telkens weer het zelfde zeg, maar het blijft nog steeds noodzakelijk omdat alles verandert terwijl alles hetzelfde blijft. Wat mij betreft dienen zij - met hun oneindige rechtvaardigheid van smart bombs tegen de burgerbevolking - zich over te geven, zullen zij - met hun harde waarheid gegrondvest op de foutste van alle systemen - zich moeten overgeven., en moeten zij - met hun god, hun geweldsmonopolie en hun geglobaliseerde eenheidsworstdenken - zich overgeven. Hier en nu zullen wij, de zelfden als immer, onze ideeën vanuit een solidair en kritisch perspectief blijven verspreiden.

Hasta la victoria siempre.
Juan Ra